Restaurant RüttenVerhoeven in Kranenburg

Good price and delicious cake too. But still very old.

Vaak kom ik op plaatsen dat ik denk: Hallo, wat doe ik hier nou? Hier valt voor mij toch weinig tot niks te behalen. Maar net zo vaak gebeurt het dan dat ik bij nader inzien toch nog allerlei leuke en of verrassende dingen aantref. Zo ook vandaag, woensdag 1 augustus 2018, nog steeds warm en een aanhoudende droogte die op steeds meer plaatsen in Europa voor grote problemen zorgt voor met name de agrarische sector. Sommige boeren zien de oogst van aardappelen, mais, suikerbieten helemaal mislukken, andere moeten wegens gebrek aan kuilvoer en gras noodgedwongen steeds vaker een gedeelte van hun vee slachten. Voor sommigen zijn het harde tijden. Ik kom na een mooie rit met mijn Vlieger e-Bike door de Duffelt, de Ooypolder, via Nijmegen en Berg en Dal terecht in Wyler, het eerste dorpje net over de grens in Duitsland. Ik ken dat dorpje goed, kom er al 20 jaar zowat iedere dag door of langs, heb er zelfs goede vrienden wonen. Toch ben ik nooit echt gaan kijken bij het kerkje op de heuvel dat ik altijd zie liggen als ik van Zyflich kom, vooral ‘s avonds erg mooi omdat het dan helemaal uitgelicht is. Vandaag kom ik Wyler van de andere kant binnen en kom dus eerst op de parkeerplaats van het restaurant van RüttenVerhoeven dat gesloten is. Het is een typisch lelijk Duits bouwwerk zoals je wel vaak ziet hier. Ik kijk even op de menukaart bij de deur en zie dat je hier wel wat te drinken en te eten kunt krijgen maar het is gesloten en eigenlijk heb ik ook geen zin om te consumeren. Ik heb namelijk al wel gezien dat het rondom en vooral tegenover dit restaurant veel leuker is om eens een kijkje te nemen. Eigenlijk staan er twee kerken op de heuvel met rondom een kleine begraafplaats. Het witte Kerkje dat ik altijd zo mooi zie liggen is het oude kerkje dat gerestaureerd is nadat het vernield was tijdens de oorlog. In het voorste halletje van de kerk zie ik foto’s van voor en na de vernietiging. Het is een best aardig mooi intiem kerkje dat veel licht binnenlaat en niet overdadig is versierd. Ik loop er omheen, zie oude verweerde rechtopstaande grafstenen en hoge bomen waar de wind doorheen ruist en die zorgen voor sfeer en schaduw. Op een van de grafstenen poseert een mooie vogel, volgens mij een roodborst. De andere kerk is de nieuwgebouwde, ziet er een beetje bunkerachtig uit vanwege de koperkleurige deuren maar tegelijk ook heel speels en kunstzinnig als je de constructie van het raamwerk of liever nog het vlechtwerk ziet. Links van deze kerk staat buiten een opvallend groot standbeeld. Vanaf de parkeerplaats van het restaurant heb ik een erg mooi uitzicht over de polder en de weilanden. Ik maak foto’s en voel dat ik vanachter de ramen oogluikend in de gaten word gehouden door zowel vrouw als man RüttenVerhoeven. Ik geloof best wel dat de lokale stamgasten hier af en toe gezellig met elkaar een biertje kunnen drinken en of een hapje kunnen eten maar ik voel er weinig behoefte toe en ik moet trouwens ook weer verder. Op reis, maar nergens naartoe. Of toch. Naar plekken waar ik niks heb te zoeken, maar bij nader inzien toch de moeite waard kunnen zijn.

Nooit veel te doen. Het drukst als er een begrafenis is op het naastgelegen kerkhof. Een geweldig uitzicht over het "naturschutzgebiet" de Dufelt